Onnozel ! Dikke pech.  Hoe gebeurt zoiets nu?  Een snijwondje aan de rechtervoert en je hebt prijs.  Baasje heeft niets gemerkt.  Ben je een ’n Rodesian Ridgeback of niet?  Trapt ze per ongeluk op één van je tenen, dat is andere koek !  Dan geef je een concert, bien assortie met je zieligste oogopslag.  Kwestie van duidelijk te maken dat ze je pijn doet.  Maar een echte wonde?  Geen kreun, piep of zucht.  Stilte, geen kik.  Bon, paar bezoekjes aan de dierenarts om de wonde dicht te lijmen, spuit tegen de pijn, antibiotica, en einde van elk bezoek : koekje, nog een koekje en nog één ! ‘k Vertelde het al, een hele lieve dierenarts.  Ze was mijn houvast op medisch gebied.  Inderdaad was.  Maar na die bewuste dinsdag heb ik sterke twijfels betreffende haar persoonlijke bedoelingen.
 

Wat gebeurde er die betreffende middag?  Ze komt de behandelkamer binnen met een hand achter de rug.  In mijn onnozelheid denk ik nog dat ze ons bezoek zo leuk vindt dat ze me nu al een koekje gaat geven.  Ik lach naar haar met mijn staart en dat pats een dikke naald in mijn bil ! “Vijftien minuten” hoor ik haar vertellen voor ik naar dromenland zal vertrekken.  Niks van !  Telkens ze passeert, richt ik mij op (louter op mijn karakter).  Ik vertrouw dat mens niet meer.  Alhoewel… ze is toch wel lief, met koekjes en complimentjes enzo.
 

De verdoving begint te werken en willen of niet mijn ogen vallen dicht.  Ik begin te dromen van Zoemeke, mijn beste vriendinnetje.  Later, veel later, als ik lig, zit en waggelend sta te “recoveren” in de wachtkamer, rolt de film van deze middag zich af voor mijn slaapogen, begeleid door deskundig commentaar van mijn Baasje.  Met drieën leggen ze me op de operatietafel.  De monitor wordt aangesloten aan mijn tong.  Dat lukt niet helemaal, ik beweeg mijn tong nog teveel ! Ik krijg nog wat verdoving bij en de twee dierenartsen weten natuurlijk nog een praktische plaats : simpelweg op mijn trots als reu (gelukkig heb ik dat niet geweten, zo’n kleurige wasknijper op mijn…) ! Keurig wordt mijn teen gehecht in een stille, ernstige sfeer.  Baasje ontspant zich een beetje.  Zo’n volledige verdoving vindt zij maar niks.
 

Na de ingreep wordt ik door drie paar bezorgde handen voorzichtig op een deken naast de operatietafel gelegd.  Baasje fluistert lieve woordjes in mijn flapoor.  Laat haar maar doen, ’t is even therapeutisch voor haar als voor mij.  Na een kwartiertje laat ze me alleen en hoor ik haar afrekenen in het bureeltje ernaast.  Maar wacht eens efkens, me hier alleen laten, dat zal niet pakken ! En wie waggelt er, nog dik onder de verdoving, datzelfde bureeltje binnen?  Ikke ! Ik trek mijn spleetogen wat verder open en zie nog juist hoe ze een dikke brok van ontroering wegslikt. ‘k Weet het, ze wordt zo week als een afgesabbeld kauwlapje als ik onderstreep hoe sterk onze band is.
 

Enfin, de rekening is betaald en opgelucht denk ik dat alles nu wel achter de rug is.  Niet dus.  Een van de twee dierenartsen merkt ineens dat een klein beetje bloed het verband kleurt.  Om alle gevaart voor infectie te vermijden, treden beide dames in actie.  Ze komen met zelfklevend verband aandraven.  Vleeskleurig?  Nee, Roze, Jaspergroen? Nee.  Beschaaft blauw? Nee.  Medisch verantwoord wit?  Nee.  Roze, ZUURSTOKROZE a.u.b. !?!  Excuseer, moet ik als zeer zelfbewuste Rhodesian Ridgeback met zo’n belachelijke voorpoot door de hoofdstraat van mijn eigen dorp oversteken?  Zoveel mensen en duizend maal erger, reuen die me kennen ! Ik mag er niet aan denken dat Zoemeke me zo ziet.

Maar noch Baasje, noch de witte jassen nemen nota van mijn verontwaardiging.  Nou ja, als gevolg van de verdoving zal mijn expressie nog niet terug op punt staan zeker?  We worden naar de wachtkamer geloodst waar ik nog wat op mijn plooi probeer te komen.  Niet gemakkelijk met zo’n knalkleur aan je voorpoot.  Ik kan naar niets anders kijken.  En dan eindelijk, eindelijk sluiten we deze dag af, lekker op de zetel naast Baasje.  Met mijn hoofd op haar knie, warm toegedekt, doezel ik weg in een gezonde slaap.  Nog eventjes trek ik mijn linkeroog open om te zien hoe ze tactvol mijn kleurige voorpoot met een hoek van de deken bedekt.  
 

De lieverd !

Yardan.